Retratos de Doris Lessing
Páxina de Doris Lessing (en inglés)Entrevista a Doris Lessing
Entrevista a Doris Lessing sobre o feminismo
Reseña. José María Guelbenzu, "Una mirada siempre sabia"
Premio Nobel 2007
Outros libros de Doris Lessing
Outras reseñas dos seus libros
Ángeles de la Concha, La escritura femenina como exploración de la identidad personal y social en la novela inglesa del XVIIi
Mercedes Arriaga Flórez, Retórica de la escritura femenina
Paola Spinoza, Lenguaje y códigos en la escritura de mujeres:subjetividad femenina en la lírica trovadoresca de Beatriz, Comtessa de DíaMª José Palma Borrego, Por una tipología de la "escritura femenina"
Las abuelas nos blogs:
Reseña do Club de Lectura
Las abuelas é un dos catro relatos que da nome a esta obra de Doris Lessing. Os outros tres contos se titulan "Victoria y los Stavaney", "El motivo" y "Un hijo del amor"
"Las abuelas". A pesar das interpretacións tan dispares, todos os participantes estiveron de acordo en afirmar que narrativamente "Las abuelas" é o mellor conto. É un relato entretido, cun ritmo narrativo que non decae, cun final aberto e suxestivo, que é capaz, ademais, de esbozar en moi poucas páxinas a uns cantos personaxes, o suficientemente ricos desde o punto de vista psicolóxico, como para que nos expoñan dúbidas e inquietudes sobre determinadas actuacións do ser humano. Quizá o máis acertado a xuízo dos lectores foi a sinxeleza e a falta de prexuízos con que tratou unha historia, na que planea a sombra do incesto.
Dúas amigas da infancia, Roth e Lil, que seguen moi unidas na súa vida de adultas e cada unha delas cun fillo, Tom e Ian, manteñen relacións cruzadas cos seus fillos adolescentes, é dicir, cada unha delas co fillo da outra. A historia é vista de formas moi diferentes polos lectores. Á maioría parécelle como mínimo un tema escabroso, unha relación insana e excluínte, na que se pon de manifesto o egoísmo tremendo destas mulleres. Con todo, a outros lles pareceu unha relación normal, feliz, ata divertida, no que a paisaxe e os seus personaxes se aúnan, para crear un universo marabilloso e perfecto, no que non teñen cabida nin o pecado, nin o sentimento de culpa, nin os prexuízos sociais e morais.
Moi diferente é o relato de "Vitoria e los Stavaney". É un conto de aprendizaxe ou "bildungsroman", no que a protagonista, Vitoria, negra e pobre, debe atopar o seu espazo nun mundo branco e rico. Ser muller, pobre e negra no Londres dos anos setenta é un boleto seguro para a infelicidade. A aprendizaxe de Vitoria está marcado por estes tres elementos, que a levarán a idealizar ese mundo paradisíaco, consistente para ela nunha casa con múltiples habitacións, fronte á miseria do seu propio fogar, compartido cunha tía moribunda. A isto habemos de engadirlle unha maternidade non desexada e o dilema que representa para a súa protagonista o elixir entre unha mala educación para os seus dous fillos ou a oportunidade de dar a un deles unha vida que ela xamais puido soñar. A pesar de todo, Vitoria consegue un estado social e persoal que lle garante ese espazo, esa "habitación propia" tan desexada desde a nenez. A diferenza do outro conto, neste relato Doris Lessing fai as súas propias reflexións e xulga o comportamento dos personaxes, aspecto que decepciona a moitos lectores. Con todo, para outros resulta sorprendente que un relato tan propenso á moralina e a un final desastroso, polos elementos que comentamos arriba, resolva a historia rompendo as expectativas destes lectores. Así, os personaxes que representan a abundancia, a comodidade e a estabilidade compórtanse de forma solidaria e xenerosa, obrigados pola súa coherencia ideolóxica, e a protagonista, a pesar dos obstáculos, mellora o seu modo de vida e atopa o seu propio espazo, aínda que para iso, probablemente teña que renunciar á súa filla.
"El motivo", terceiro relato de Las abuelas, é para algúns o peor escrito, pero o de maior peso desde o punto de vista do contido. É a exaltación dunha sociedade que basea o progreso na educación dos seus individuos, fronte a outra que destrúe o devandito progreso, pola súa política imperialista, na que exército ten un valor preponderante. Para moitos dos lectores resultou un conto pesado, case imposible de ler, por consideralo repetitivo e engorroso desde o punto de vista narrativo. Outros atoparon curiosa esa forma de narrar que, desde o pasado, vai avazando cara ao presente, marcando deícticamente o tempo e lugar da enunciación, ata chegar a un presente que no propio libro convértese en pasado
Por útlimo, "Un hijo del amor" é un relato que ten como fío condutor a vida dun mozo desde que é chamado a filas ata que regresa á súa casa, logo de cinco anos de guerra, e normaliza a súa vida. Estes anos son os da Segunda Guerra Mundial, contexto histórico que aproveita Doris Lessing, para confeccionar un relato, no que o que máis lle interesa é destacar a vida cotiá dos soldados en tempos de guerra. Para uns é a descrición claustrofóbica dunha viaxe deses soldados desde Inglaterra ata a India, bordeando o continente africano, o máis importante deste relato; para outros é, pola contra, a dilatación do tempo narrativo neste motivo da viaxe e dos cinco anos de guerra, fronte á condensación narrativa do resto da vida de James, o que constitúe un defecto, xa que se perde de vista a historia do protagonista. Estes e outros detalles levan aos lectores a concluír que o tema que Doris Lessing quere mostrarnos neste relato son as sensacións de incerteza e transitoriedad que orixina a guerra, na que o destino e o azar pode condicionar toda unha vida.
O primeiro que sabemos de James ao comezar o libro é o seu malestar coa vida que leva (os seus pais, o seu traballo), máis tarde veremos a un mozo indeciso, introvertido, idealista e ensimesmado, que ten unha relación amorosa durante dous días (mentres o barco está atracado en Cidade do Cabo) cunha rapariga, Mary, casada cun oficial, cuxo desexo principal é ser nai. James, que non participa dos gustos da soldadesca pola bebida e o sexo fácil, soña coa súa muller ideal, encarnada logo desta relación en Mary, a moza da que se namorou. Unha vez na India, escribe diariamente cartas amorosas a Mary e alí descobre que tivo un fillo desta relación. A partir deste momento, James só vivirá cunha obsesión: regresar e buscar ao seu fillo e a Mary. O libro acaba cun James coas mesmas sensacións que cando empezou, é decir, está tendo unha vida que el non desexa ou en palabras de algúns lectores: "non quere ser feliz"
"Las abuelas". A pesar das interpretacións tan dispares, todos os participantes estiveron de acordo en afirmar que narrativamente "Las abuelas" é o mellor conto. É un relato entretido, cun ritmo narrativo que non decae, cun final aberto e suxestivo, que é capaz, ademais, de esbozar en moi poucas páxinas a uns cantos personaxes, o suficientemente ricos desde o punto de vista psicolóxico, como para que nos expoñan dúbidas e inquietudes sobre determinadas actuacións do ser humano. Quizá o máis acertado a xuízo dos lectores foi a sinxeleza e a falta de prexuízos con que tratou unha historia, na que planea a sombra do incesto.
Dúas amigas da infancia, Roth e Lil, que seguen moi unidas na súa vida de adultas e cada unha delas cun fillo, Tom e Ian, manteñen relacións cruzadas cos seus fillos adolescentes, é dicir, cada unha delas co fillo da outra. A historia é vista de formas moi diferentes polos lectores. Á maioría parécelle como mínimo un tema escabroso, unha relación insana e excluínte, na que se pon de manifesto o egoísmo tremendo destas mulleres. Con todo, a outros lles pareceu unha relación normal, feliz, ata divertida, no que a paisaxe e os seus personaxes se aúnan, para crear un universo marabilloso e perfecto, no que non teñen cabida nin o pecado, nin o sentimento de culpa, nin os prexuízos sociais e morais.
Moi diferente é o relato de "Vitoria e los Stavaney". É un conto de aprendizaxe ou "bildungsroman", no que a protagonista, Vitoria, negra e pobre, debe atopar o seu espazo nun mundo branco e rico. Ser muller, pobre e negra no Londres dos anos setenta é un boleto seguro para a infelicidade. A aprendizaxe de Vitoria está marcado por estes tres elementos, que a levarán a idealizar ese mundo paradisíaco, consistente para ela nunha casa con múltiples habitacións, fronte á miseria do seu propio fogar, compartido cunha tía moribunda. A isto habemos de engadirlle unha maternidade non desexada e o dilema que representa para a súa protagonista o elixir entre unha mala educación para os seus dous fillos ou a oportunidade de dar a un deles unha vida que ela xamais puido soñar. A pesar de todo, Vitoria consegue un estado social e persoal que lle garante ese espazo, esa "habitación propia" tan desexada desde a nenez. A diferenza do outro conto, neste relato Doris Lessing fai as súas propias reflexións e xulga o comportamento dos personaxes, aspecto que decepciona a moitos lectores. Con todo, para outros resulta sorprendente que un relato tan propenso á moralina e a un final desastroso, polos elementos que comentamos arriba, resolva a historia rompendo as expectativas destes lectores. Así, os personaxes que representan a abundancia, a comodidade e a estabilidade compórtanse de forma solidaria e xenerosa, obrigados pola súa coherencia ideolóxica, e a protagonista, a pesar dos obstáculos, mellora o seu modo de vida e atopa o seu propio espazo, aínda que para iso, probablemente teña que renunciar á súa filla.
"El motivo", terceiro relato de Las abuelas, é para algúns o peor escrito, pero o de maior peso desde o punto de vista do contido. É a exaltación dunha sociedade que basea o progreso na educación dos seus individuos, fronte a outra que destrúe o devandito progreso, pola súa política imperialista, na que exército ten un valor preponderante. Para moitos dos lectores resultou un conto pesado, case imposible de ler, por consideralo repetitivo e engorroso desde o punto de vista narrativo. Outros atoparon curiosa esa forma de narrar que, desde o pasado, vai avazando cara ao presente, marcando deícticamente o tempo e lugar da enunciación, ata chegar a un presente que no propio libro convértese en pasado
Por útlimo, "Un hijo del amor" é un relato que ten como fío condutor a vida dun mozo desde que é chamado a filas ata que regresa á súa casa, logo de cinco anos de guerra, e normaliza a súa vida. Estes anos son os da Segunda Guerra Mundial, contexto histórico que aproveita Doris Lessing, para confeccionar un relato, no que o que máis lle interesa é destacar a vida cotiá dos soldados en tempos de guerra. Para uns é a descrición claustrofóbica dunha viaxe deses soldados desde Inglaterra ata a India, bordeando o continente africano, o máis importante deste relato; para outros é, pola contra, a dilatación do tempo narrativo neste motivo da viaxe e dos cinco anos de guerra, fronte á condensación narrativa do resto da vida de James, o que constitúe un defecto, xa que se perde de vista a historia do protagonista. Estes e outros detalles levan aos lectores a concluír que o tema que Doris Lessing quere mostrarnos neste relato son as sensacións de incerteza e transitoriedad que orixina a guerra, na que o destino e o azar pode condicionar toda unha vida.
O primeiro que sabemos de James ao comezar o libro é o seu malestar coa vida que leva (os seus pais, o seu traballo), máis tarde veremos a un mozo indeciso, introvertido, idealista e ensimesmado, que ten unha relación amorosa durante dous días (mentres o barco está atracado en Cidade do Cabo) cunha rapariga, Mary, casada cun oficial, cuxo desexo principal é ser nai. James, que non participa dos gustos da soldadesca pola bebida e o sexo fácil, soña coa súa muller ideal, encarnada logo desta relación en Mary, a moza da que se namorou. Unha vez na India, escribe diariamente cartas amorosas a Mary e alí descobre que tivo un fillo desta relación. A partir deste momento, James só vivirá cunha obsesión: regresar e buscar ao seu fillo e a Mary. O libro acaba cun James coas mesmas sensacións que cando empezou, é decir, está tendo unha vida que el non desexa ou en palabras de algúns lectores: "non quere ser feliz"
No hay comentarios:
Publicar un comentario